Bocah Pelosok Gunungkidul

"albamsigit"

MENDHUNG’E APA WIS SUMILAK, BU’NE?

"Nyoh Bu'ne, blanjamu wulan iki", mangkono mau ujare Mulyana karo masrahake amplop isi dhuwit. Bojone katon seneng nanging ora kawetu ucape, amargo disambi nggendhong anake sing nembe balia udakara umur 2 tahun. Sawise leren anggone ngentas sayur sing di-nget, banjur ujar amarang Mulyana bojone sing lagi nyampirke klambine neng canthelan. "Pak, iki sayure wis mateng, segane wis ana meja". mangkono mau ujare bojone karo isih ubeg isah-isah  wajan sing ireng kandel amerga lawase.

Mulyana salah sawijine karyawan pabrik kaos, kang wis pirang-pirang tahun kapungkur nyambut gawe dadi juru ladi utawa yen saiki kasebut office boy. Saben akhir wulan tampa bayar, banjur diwenehke bojone, kanggo nyukupi kebutuhan sabanjure, kuwi yen ana turahe. Amergo Sasi wingi Mulyana wis kasbon sik marang perusahaan amergo kanggo nombok'i ragad bengkel mobil priyayi sing diparkir neng tikungan yen miturutku ora pener banjur sepeda onthele "nyosor" nabrak .
Amplop isi dhuwit banjur dicangking bojone nyeraki anggone lungguh pak dhe Mulyana  ing lincak, banjur dibukak. Bojone mung meneng nanging katon isih ketok mesem sing kawistara ing lathine. Mulyana katon kaca-kaca netrane, karo unjal ambegan, dheweke banjur wawan rembug. "Bu'ne, kaya kang ndak aturke wingi kae, jebule, bayar iki bayar kang pungkasan kanggo awakku, amergo pabrike wis seminggu kapungkur tutup". Karo menyat anggone lungguh Mulyana banjur tumuju ing cendela omahe, nrawang njaba kanthi tanpa swara. Ngerti kahanan kang mangkono Bojone banjur ujar, " Iya Pak, wis pancen dadi kahanan uripe awakke dhewe kudu mangkene, aku iya uwis siap ngadhepi salawase seminggu iki, aku banjur nata ati lan rasaku, pak", Kandeg ucape amerga wis ora bisa kawetu maneh ucape. kaya dene kaseselan watu kang gedhe kandeg ing gulu lan dhadhane, bojone Mulyana banjur lungguh karo mapanake anake sing wis turu angler neng gendhongan.

Surup kuwi, Mendung kang peteng ing langit, katon sumburat abang nutupi angslupe srengenge. Mulyana banjur nyelehake awake kang lungkrah, nang dipan. Wengi kuwi mandung kang nggawe saya peteng lan sepine wengi tansaya gawe kekesing ati.

Jago Kluruk kang kapindo gawe gumregahe Mulyana, rasa atis lan petenge langit gawe kapincute ati kanggo mancal kemul lan jingkrung. Ananging bojone Mulyana wis kekiter neng pawon, ngobori cerek kang katon ireng merga lawase. Esuk kuwi kaya padatan Mulyana srupat-sruput ngrasakke teh legi panas kenthel. Srengenge sansaya nyemburat abang katon arep mumbul dhuwur, cepet. Banyu kolah rasane atis nanging tanpa rasa. Esuk iki arep tandang gawe apa? Mangkono pitakone  Mulyana jroning ati.

Mulyana pamitan karo bojone, arep lunga sadela nambal ban onthele kang kempes, dipompa ora bisa isi. Esuk kuwi isih dadi kahanan kang nyalawadi kepriye nasibe Kulawargone Mulyana. Bojone karo nggendong anakke, menyang pasar nyangking jago pitik'e, arep didol nang pasar kanggo tuku kabutuhan lan jajan anakke. Urip kudu tetep lumaku, kahanan apa wae tetep ajeg dilakoni. Mulyana, banjur ajar nambal ban lan bongkar pasang sepeda. Buka bengkel sepeda nang pinggir dalan kiwane pasar desa. Dene bojone katon sibuk ngurus omah lan nyambi buruh ngumbahi sandangane priyayi tanggane lan isih ngurusi wedhus lan sapine.

"Kukuruyuuukkkkkkk.......", keprungu swara jago kluruk, embuh kang sapisan apa wis bola-bali jagone ngumandhang nggugah. Esuk umun-umun wis dadi kawitan anggone nglakoni urip. Wis 12 tahun sawise mandhiri, saka anggone di PHK. Kabeh pakaryan kang nggunakake kekuatan awake sing katon kuru nanging katon isih rosa, kejaba iku garing ora katon lemak gajih sing nempel awake. Kawit dadi tukang tambal ban wis dilakoni, dadi tukang loper koran ing kutha, lan dadi tukang batu. Saiki urip sakloron karo bojone. Mulyana anakke cacah telu wis pada mentas kabeh, pada golek sandhang pangan neng ngrantau kutha-kutha gedhe, amargo kahanan, ing desane kang garing. Dene anak-anak'e padha ngrantau kabeh wis padha omah-omah. Pak  dhe Mulyana wis duwe putu 6, saka anak-anake sing cacah telu.

"Pak, piye awakmu?", mangkono pitakone bojone Mulyana, marang bojone kang katon ndhrodhog kadhemen. Wis seminggu iku pak dhe Mulyana, katisen amargo mriang. "Wis rada entheng, Bu,ne". Karo tangane ngranggeh cangkir kang katon kemebul, isi teh kenthel katon ireng. "yoh, kono pak, diunjuk sik obate sing nggawak'ke putumu wingi". Karo pamitan arep menyang kebon, bojone Mulyana enggal menyat mlaku metu. Nganti awan langit'e mendhung, nanging durung udan. Mung wae lemah pekarangan katon teles amerga wingi bengi udane deres.

Mulyana wis sehat, banjur kaya adat'e apa wae ditandhangi kanthi runtut lan tekun. Esuk-esuk mruput bareng bojone menyang alas kebon, golek pakan sapi lan wedhus'e. Ora lali nyebar jagung sing wis dipangan bubuk, kanggo makan pithik'e kang wis padha ngarak. Wayah esuk candhak'e  Mulyana, ditekani bakul ternak sing wis kulina ing desane. Pamrihe arep tuku sapine sing lanang kang wingi sore ditawak'ke. Esuk iku sida sapi ing kandhange suwung siji amerga sida kepayon. Bu'ne, aku sida budhal menyang kutha, saiki wae", mangkono kandhane Mulyana, marang bojone. "Iya pak, sing ati-ati, dhuwit'e ndhang di wenehake anakmu neng kutha". Mangkono ujare bojone Mulyana, nguntab'ake bojone budhal menyang kutha.

Seminggu candhak'e, anak lan mantu'ne sing ana kutha teka. Ora kaya biasane, dina iku padha numpak motor dhewe-dhewe. Nanging tumrap'e Mulyana lan bojone ora kaget. Wektu semana nalika ngeter'ake dhuwit nang kutha kuwi tujuane, masrahake dhuwit kanggo ngijol'i motor, kang wektu kuwi dikon ngganggo wira-wiri ing ndesa.

Mulyana lan bojone, pancen wis digaris'ake kudu urip nang ndesa. Adoh karo anak putu, Urip wong loro ing desa katon ayem tentrem, adoh saka kahanan kutha kang sarwa gumebyar. Motor kang ana ing ngomah, minangka sarana tamba kangen marang anak putu. Sarana kanggo nyambung laku , lan adohing sesaban jumangkahing laku. Wong tuwa amung bisa ngandhak'ake utawa crita sejarah. Dene anak lan putune minangka generasi mudha kudu bisa ndobrak gegayuhan lan panjangka, murih kamulyaning urip ing ndonya. Awan kuwi mendhung ing dhuwur omahe Mulyana, katon resik sumilak katiyub angin mangulon. Yo iki lelakon kang wis kelakon. Crita wingi wis dadi dongeng lan sejarah, Sesuk lan mbesuk'e kahanan kang isih dadi wadi kang nyalawadi. Dene Wektu iki sakabehing kahanan lan kasunyatan kudu disyukuri lan tinampa dadi benbungah wohing katresnan GUSTI. Mulyana lan bojone , muga kanthi sumilaking mendung kuwi, dadi sarana lan dalaning katentreman ing keluarga lan donya iki.

TAMAT